หลังจากเฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวสินค้าชนิดใหม่ ของโลกสมัยใหม่ ไม่ใช่เครื่องคอมพิวเตอร์ แมคอินทอช รุ่นใหม่ที่สตีฟ จอบส์ ออกมาสร้างความฮือฮาที่ขึ้นปกนิตยสาร ไทม์ เล่มล่าสุด แต่เป็นพันธุ์พืชสัตว์ ที่ผ่านการตัดต่อยีน ปรับปรุงพันธุกรรมที่สร้างความปั่นป่วนให้กับผู้บริโภค (ที่ติดตามข่าวสาร) ไปทั่วโลก ข้อสรุปหนึ่งที่พบก็คือ สื่อสารมวลชนของประเทศนี้ ช่างเห็นเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ และช่างทำเรื่องไร้แก่นสารให้กลายเป็นเรื่องสำคัญ สำหรับผู้บริโภคที่เป็นผู้บริโภคที่แสนดี อย่างคนไทย ที่ใครเขาจะส่งอะไรมาให้ก็พร้อมจะทดลองและอ้าแขนรับ แบบไม่รู้เหนือ รู้ใต้ ผู้ส่งออก สินค้าตัดต่อพันธุกรรม และเทคโนโลยีประเภทนี้ จึงเห็นประเทศไทยช่างเหมาะสมเหลือเกิน เพราะเป็นทั้งเขตทดลองที่ดีทั้งเพื่อการส่งให้ปลูกและส่งให้บริโภค เรียกว่า ทูอินวัน กันเลย การนำเข้าสินค้า โดยเฉพาะถั่วเหลืองที่นำเข้าถั่วเหลือง GMO จากอเมริกา ที่คนไทยไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า ตนเองได้กินอาหารประเภทนี้ไปเท่าไร และเมื่อไรแล้ว ถ้าไม่มีข่าวการต่อต้าน อาหารตัดต่อยีนจากประเทศในสหภาพยุโรป ก็เห็นทีว่า เราก็ยังจะเป็นผู้บริโภคบรมสุขและสบายอกสบายใจ ตามพันธุกรรมของผู้บริโภคและสังคมบริโภคนิยมตัวจริง ทางด้านการนำเข้ามาปลูกเล่า ทั้งที่รัฐบอกว่า พืชตัดต่อพันธุกรรมมีแค่ในแปลงทดลองเท่านั้น แต่วันนี้ เราก็เพิ่งรู้จากข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์ (ที่เพิ่งรู้ก่อนหน้าเราเล็กน้อย อีกเหมือนกัน ) ว่า โอ... พบทุ่งพืชตัดต่อพันธุกรรม ทั้งที่จังหวัดเลย และที่เพชรบูรณ์ และอาจจะมีที่อื่นๆ อีก คอยติดตามกันต่อไป จากข่าวหนังสือพิมพ์ ที่เริ่มไหวตัว ข่าวทางทีวี กำลังเริ่มหันมาเล่นข่าว พืช สัตว์ตัดต่อยีนที่เรียกกันว่า GMOs บ้าง ล่าสุดเมื่อวันจันทร์ ข่าว คณะ กก.นโยบายเศรษฐกิจ ห้ามนำพันธุ์มาเพาะปลูก แต่ให้นำเข้ามาเพื่อทดลองก็ปรากฏหน้าจอทีวี ขอโทษ แต่ก็หลังจากที่สินค้าไทยถูกตีกลับจากยุโรปมาหลายเดือน ด้วยสาเหตุความไม่มั่นใจในวัตถุดิบว่าเป็นสกุลจีเอ็มโอหรือเปล่า และหลังจากเอ็นจีโอ พาไปดูพื้นที่ปลูกนอกห้องแล็บ (อันที่จริงมีการพูดถึงเรื่องนี้มามากว่า 1 ปี แต่ไม่เป็นข่าว หรือเป็นก็เป็นเพียงข่าวจิ๋วๆ (มากก..) หรือเมื่อราวสองถึงเกือบสามสัปดาห์ที่แล้ว มอนซานโต ประกาศยุติการทำตลาดสินค้าประเภทนี้ชั่วคราว หลังจากที่ได้รับกระแสการต่อต้านจากทั่วโลก แต่ในประเทศไทยนี่ไม่เป็นข่าวหรือที่เป็นข่าว ก็ถูกเลือกเป็นเพียงข่าวเล็กๆ จำได้ว่าวันนั้น มีนักจัดรายการวิทยุคนหนึ่ง ชื่อ ดร. สมเกียรติ อ่อนวิมล พูดในรายการโลกยามเย็น ถึงประเด็นนี้ ซึ่งก็คงได้แต่บ่นและตั้งข้อสงสัยกับสื่อสารมวลชนไทย ว่า คิดว่าอะไรกันแน่ที่เป็นข่าวสำคัญ อันที่จริงก็น่าคิดอยู่ให้มาก ว่าไฉน สื่อสารมวลชนไทย ที่ว่าอยู่ในโลกไร้พรมแดน โลกแห่งข่าวสาร และความรวดเร็ว ไฉนจึงมัวแต่ไปเล่นข่าวของนักการเมืองและการป้ายสี เป็นข่าวที่มีความสำคัญกับชีวิตผู้คนและสังคมปานนั้น ทั้งที่พล็อตประเภทนี้ ก็เหมือนทำไร่หมุนเวียน คือ วนเวียนไปมา ก็เท่านั้น เอาเถอะมองในแง่ดีก็ว่า ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม อย่างน้อยตอนนี้ ทั้งสื่อสิ่งพิมพ์และทีวีก็เริ่มตามและเสนอเรื่องนี้บ้าง แม้ว่าจะเป็นการเสนออย่างไม่เป็นระบบ ให้คนอ่านคนดูจะได้เข้าใจประเด็นสำคัญก็ตาม ประเด็นสำคัญที่ว่า อย่างผลกระทบ และการวิเคราะห์ จากจุดยืนของมนุษย์ที่กินอาหารเหล่านี้เข้าปากทุกวี่วัน ตลอดจน ประเด็นโต้แย้งว่าด้วยสิทธิในการเลือกกิน กับข้ออ้างการค้าเสรี เช่นนี้แล้ว-การติดฉลากสินค้าให้รู้ว่า เป็น GMO จึงเป็นข้อถกเถียงที่ไม่ควรเสียเวลาไปถกเถียง ก็ไหนว่า ข่าวสารเสรี มีสิทธิรับรู้ไง สิ่งที่ผู้บริโภคข่าวสาร อย่างคนไทยหัวดำๆ ได้รับ ส่วนใหญ่ก็เป็นไปในแง่ความเคลื่อนไหว ของฝ่ายต่างๆ เช่น ภาครัฐไทย ตื่นตัวว่าไฉน พืชประเภทนี้ จึงหลุดออกจากแล็บ ไปตกอยู่ในมือเกษตรกร แล้วไปปลูกจนเป็นท้องทุ่งปานนั้น...เฮอะ เฮอะ เขาไปปลูกกันสักชาติ สองชาติแล้วละท่าน ดูเหมือนว่า โลกของข้อมูลข่าวสารที่ปรากฏในสังคมเรา ออกจะเอนเอียงไปทางการโฆษณาชวนเชื่อให้ตลาดเสรี แบบตะวันตก อาทิ ข่าวสารแฟชั่นใหม่ล่าสุดจากนิวยอร์ก หรือไม่ก็กลับไปสู่รากฐานทางจิตวิทยาของมนุษย์สนองแค่ความสู่รู้ ประเภทว่าใครจะเปลี่ยนผัว เลิกเมีย ไปแอบยุ่งกับใครทำนองนี้ ให้เป็นเรื่องใหญ่คับเมือง !!! เฮ้อ!! ...บอกตัวเองแล้วว่าอย่าบ่น ...

main