นายศักกรินทร์ ภูมิรัตน์ ผู้อำนวยการศูนย์พันธุวิศวกรรม และเทคโนโลยีชีวภาพแห่งชาติ (ไบโอเทค) ขณะที่หลายคนกำลังวิตกกังวล เรื่องอาหารและผลิตภัณฑ์อาหาร ที่เกิดจากการตัดต่อพันธุกรรม ผมอยากจะตั้งคำถามว่า ทุกคนได้รู้จักกับเทคโนโลยีเหล่านี้ดีพอหรือยัง ที่บอกว่าการรับประทาน หรือสัมผัสกับเทคโนโลยีเหล่านี้ ถือเป็นความเสี่ยงนั้น ถามว่าในอนาคตหากจำเป็นต้องใช้ เทคโนโลยีเหล่านี้ขึ้นมาจริงๆ แล้ว ที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน ถือเป็นความเสี่ยงหรือไม่ ปัจจุบันนี้มีผลิตภัณฑ์จากจีเอ็มโอ จำนวนมากที่ปะปนอยู่ในโลก รวมทั้งในสังคมไทย เช่น ยา ขณะนี้มียากว่า 80 ชนิดที่เป็นจีเอ็มโอ และอยู่ระหว่างการใช้กับผู้ป่วยกว่า 200 ล้านคนทั่วโลก เช่น อินซูลิน ที่ใช้รักษากับผู้ป่วยที่เป็นโรคเบาหวาน หรือยาประเภทแอนตี้ไบโอติก รวมทั้งมีผู้ป่วยอีกลายสิบล้านคน ที่รอผลการวิจัยตัวยาชนิดใหม่ ที่มีแนวโน้มว่าจะมาจาก การตัดต่อพันธุกรรมอีกกว่า 350 ชนิด นอกจากนี้ยังพบว่า 75% ของเอนไซม์ ที่ใช้ผลิตเนยแข็งทั่วโลก ยีสต์ที่นำมาใช้ประโยชน์ เกือบทุกชนิดในโลก หรือแม้กระทั่ง เอนไซม์ที่อยู่ในผงซักฟอก ก็มาจากการตัดต่อพันธุกรรม ทั่วโลกขณะนี้มีการทดลอง การตัดต่อพันธุกรรมกับพืช ไปแล้วกว่า 4,500 ชนิด มีปริมาณการซื้อขายกันในท้องตลาด กว่า 3,000 ล้านบาท ทุกประเทศจึงมองข้าม เทคโนโลยีเหล่านี้ไม่ได้ เพราะนับวัน จะเข้าใกล้กับชีวิตประจำวันของมนุษย์ทุกที

ผลิตภัณฑ์ที่มาจากการตัดแต่งยีน ชิ้นแรกก็คือ มะเขือเทศ เขาทำมะเขือเทศ ไม่ให้เอนไซม์ไปย่อยสลายผนังมะเขือเทศ เวลามะเขือเทศสุกจะไม่นิ่ม มีเนื้อที่ดี มีความเข้มข้นของเนื้อสูง เพราะการผลิตซอสมะเขือเทศ ต้องมีความหนืดและความเหนียว ถ้ามะเขือเทศมีความหนืด ความเหนียวเพราะเนื้อเข้มข้นสูง ก็จะทำให้มะเขือเทศมีราคาสูงขึ้น และชาวนาก็จะเก็บเกี่ยวได้ช้าลง เมื่อก่อนต้องรีบเก็บ ถ้าปล่อยให้สุกกว่าจะถึงโรงงานมันจะนิ่ม เวลาขนส่งก็มีปัญหาน้อยลง และเขาเชื่อกันว่า จะทำให้กลิ่นและรสดีขึ้น ถึงแม้จะทำออกมาได้ 8 ปีแล้ว แต่ปัจจุบันสหรัฐก็ไม่ได้ผลิตออกมาแล้ว เพราะว่าตันทุนการจำหน่ายสูง ทำให้ไม่ได้รับความนิยม และรสชาติก็ไม่แตกต่าง จากมะเขือเทศทั่วไป ข้าวโพดก็ได้รับการตัดต่อยีน เพื่อให้มีความทนทาน ต่อสารเคมีที่มีฤทธิ์ต่อวัชพืช พวกพืชไร่ใหม่ๆ เช่น ถั่วเหลือง ข้าวโพด ฯลฯ พวกนี้เวลาปลูกใหม่ๆ จะมีวัชพืชพวกหญ้าต่างๆ ขึ้นมาแย่งอาหาร แย่งแสงอาทิตย์ จึงต้องใช้สารเคมีปราบ ซึ่งก็จะมีผลต่อพืชไร่เหล่านี้ด้วย เมื่อพัฒนาสายพันธุ์ก็จะสามารถต้านทาน สารปราบวัชพืชได้

1. ดูว่ามันจะสร้างพิษอะไรออกมาหรือไม่ และถ้าอาหารดั่งเดิม หรืออาหารที่มาจากธรรมชาติมีสารพิษอยู่ในมะเขือเทศอยู่แล้ว ความเป็นพิษที่ว่านี้จะมีมากขึ้นในมะเขือเทศตัดต่อพันธุกรรมหรือไม่ ต้องมีการประเมินความปลอดภัย

2. ต้องดูสารโภชนาการต่างๆ เช่น โปรตีน วิตามิน คาร์โบไฮเดรต ฯลฯ ในอาหารตัดแต่งพันธุกรรม มีมากหรือน้อยเกินไป

3. ดูสารภูมิแพ้ว่า จะทำให้ประชาชนบางกลุ่มแพ้สารอะไรหรือไม่ เช่น บางคนกินกุ้งตาอาจจะปูด บวมขึ้นมา เพราะกุ้งจะมีสารโปรตีน ที่ทำให้เกิดการแพ้ได้ เพราะฉะนั้นเมื่อเอาโปรตีนเช่นที่ว่านี้ ไปใส่ในอาหารอื่นๆ ก็จะเป็นการเพิ่มความเสี่ยงให้กับผู้บริโภค อันนี้ก็ต้องมีการศึกษาว่า ถ้ามันมีปัญหาเรื่องสารภูมิแพ้ จะมีผลกระทบต่อประชาชนบางกลุ่มหรือไม่ ซึ่งก็ต้องจำแนก เป็นประชาชนหลายกลุ่มเช่น กลุ่มคนแก่ เด็กอ่อน เยาวชน ฯลฯ

4. ดูถึงความมั่นคงของยีนว่า ยีนที่ใส่เข้าไปนั้น ต้องไม่สามารถถ่ายทอดได้ เช่น ถ้าใส่เข้าไปในข้าวโพดแล้ว เมื่อต้นแก่ลงต้องไม่ให้ยีนที่ว่าถ่ายทอดไปสู่ใต้ดิน หรือจุลินทรีย์หรือผีเสื้อ ถ้ามันถ่ายทอดได้จะมีผลต่อระบบนิเวศ

1. เทียบเท่าอาหารจากธรรมชาติทุกอย่าง ไม่มีอะไรแปลกปลอมไม่มีอะไรเพิ่มขึ้นเมื่อเหมือนธรรมชาติ เขาก็บอกว่าไม่น่าจะมีประเด็นของความไม่ปลอดภัย แต่การตัดแต่งยีนเป็นการเอายีนใหม่เข้าไป ทำให้เกิดโปรตีนขึ้นมาเพื่อทำให้เซลล์มีคุณสมบัติเพิ่มขึ้น ดีขึ้น ซึ่งโปรตีนนี้จะไม่มีอยู่ในสายพันธุ์เดิมหรือสายพันธุ์ธรรมชาติ อาหารตัดแต่งพันธุกรรมส่วนมากจึงไม่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มนี้ เพราะกลุ่มนี้จัดว่าเหมือนกับอาหารธรรมชาติ 100% ยกเว้นผลิตภัณฑ์บางอย่างเช่น น้ำมันถั่วเหลือง ซึ่งทำให้บริสุทธิ์ 100% แล้วไม่ควรมีโปรตีนเหลืออยู่

2. มีความเทียบเท่ากับสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติ แต่มีความแตกต่างจำเพาะเจาะจง สมมุติว่าเราใส่ยีนเข้าไปอันหนึ่ง เพื่อสร้างโปรตีนอันหนึ่ง แล้วปรากฏสิ่งที่แตกต่างจากธรรมชาติ เพียงอย่างเดียวคือ โปรตีนอันนั้น ส่วนอื่นเช่นสารอาหาร คาร์โบไฮเดรต ไขมัน ฯลฯ จะเหมือนกันหมด ยกเว้นโปรตีนอันนั้น แล้วดูว่าโปรตีนที่เกิดใหม่นั้นเป็นสารพิษหรือไม่ เป็นสารภูมิแพ้หรือเปล่า ฯลฯ

   กลุ่มสุดท้ายกลุ่มนี้ยังไม่เกิดขึ้นคือ

3. กลุ่มที่เกิดขึ้นโดยไม่มีสิ่งที่สามารถเทียบเท่าได้ในธรรมชาติ เป็นสัตว์ประหลาดขึ้นมาเลย ซึ่งต้องมีการประเมินความปลอดภัย อย่างเคร่งครัด แต่สิ่งนี้ยังไม่เกิดขึ้นมา เท่าที่ทราบองค์การอนามัย องค์การอาหารแห่งสหประชาชาติ ฯลฯ ยังไม่มีขั้นตอน การประเมินกลุ่มนี้ว่า ถ้ามีกรณีเช่นนี้เกิดขึ้นมาจะทำอย่างไร

1. ข้อมูลหรือความรู้เกี่ยวกับส่วนผสมหรือคุณสมบัติของพ่อแม่ ของพืชที่เราเอามาใช้ว่ามีประวัติอย่างไร คุณสมบัติอย่างไร
2. ความรู้เกี่ยวกับคุณลักษณะที่เกิดขึ้นทั้งทางตรงและทางอ้อม ที่เราเอายีนเข้าไปโดยใช้ไฟฟ้าแรงสูงนั้นอาจจะกระทบ กับระบบภายในของพืชก็ได้ เพราะฉะนั้นต้องดูผลกระทบที่จะเกิดขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคืออะไร และโปรตีนใหม่ที่เกิดขึ้นนั้น มีรูปร่างลักษณะหน้าตาเป็นอย่างไร เมื่อประเมินเทียบเท่า กับที่มีอยู่ในธรรมชาติเป็นอย่างไร แล้วก็ถึงจะบอกได้ว่า ปลอดภัยหรือไม่ปลอดภัย

1. หนูที่ใช้การทดลองนั้นมีเพียง 5 ตัว
2. การที่ให้หนูกินแต่มันฝรั่งเป็นอาทิตย์ๆ นั้นทำให้หนูขาดโปรตีนได้